เมื่อถูกทำลายด้วยโรค ตอนนี้ eelgrass กำลังฟื้นตัวในทะเลสาบของรัฐหลังจากนักวิทยาศาสตร์ใช้เวลาหลายสิบปีในการพยายามฟื้นฟู
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ของหญ้าทะเลครั้งหนึ่งเคยปกคลุมพื้นโคลนของทะเลสาบชายฝั่งของรัฐเวอร์จิเนีย ชาวประมงดึงหอยเชลล์หลายพันตัวจากทุ่งหญ้าใต้น้ำเหล่านี้ และบริษัทต่างๆ ก็ตัดก้านยาวคล้ายริบบิ้นเพื่อทำฉนวนกันความร้อนในบ้านและหมวกผู้ชาย จากนั้นในช่วงต้นทศวรรษที่ 1930 โรคราเมือกที่ตามด้วยพายุเฮอริเคนได้คร่าชีวิตใบสุดท้ายไปเกือบหมด
ปัจจุบัน เกือบ 90 ปีต่อมา นักวิทยาศาสตร์กล่าวว่าพวกเขาสามารถฟื้นฟูหญ้าอีลกราสมากกว่า 3,600 เฮกตาร์ในทะเลสาบของเวอร์จิเนียได้สำเร็จ “มีคนไม่กี่คนที่พูดได้ว่าพวกเขาได้เห็นบริเวณหญ้าปลาไหลกลับมาเหมือนที่เราเคยเห็นที่นี่” โรเบิร์ต “เจเจ” ออร์ธ หัวหน้าโครงการ นักนิเวศวิทยาทางทะเลแห่งสถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเลแห่งเวอร์จิเนียของวิลเลียมแอนด์แมรีกล่าว “ไม่มีอะไรแบบนี้อีกแล้วในโลก”
สามสิบปีหลังจากการโจมตีของราเมือก หญ้าไหลได้กลับมายังพื้นที่หลายแห่งตามแนวชายฝั่งทะเลตะวันออก แต่ทะเลสาบในเวอร์จิเนียยังคงแห้งแล้ง เป็นเวลาหลายทศวรรษแล้วที่นักวิทยาศาสตร์คิดว่าคุณภาพน้ำที่ไม่ดีนั้นเป็นสาเหตุ แต่ในปี 1997 ชาวบ้านในท้องถิ่นบอกกับ Orth เกี่ยวกับหญ้าปลาไหลที่เหลืออยู่ใน South Bay ของเวอร์จิเนีย ด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้นกับการค้นพบนี้ Orth และทีมของเขาจึงตระหนักได้ว่าปัญหาไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณภาพน้ำ แต่เกี่ยวข้องกับการแพร่กระจายของเมล็ดพืช
โดยปกติแล้วยอดของหญ้าไหลจะแตกออกและถูกกระแสน้ำพัดพาไปยังพื้นที่ใหม่ แต่หน่อไม่ค่อยเข้าไปในทะเลสาบ Jonathan Lefcheck นักนิเวศวิทยาทางทะเลแห่งศูนย์วิจัยสิ่งแวดล้อมสมิธโซเนียนในรัฐแมริแลนด์ซึ่งเข้าร่วมโครงการในปี 2558 กล่าวว่า “เนื่องจากอ่าวนี้อยู่โดดเดี่ยวมาก และมีช่องแคบมากสู่มหาสมุทร พวกเขาไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้”
ดังนั้นในปี 2544 นักวิทยาศาสตร์จึงเริ่มเก็บเกี่ยวหน่อไม้จากพื้นที่ South Bay ด้วยมือก่อน จากนั้นใช้ใบมีดที่มีลักษณะคล้ายเครื่องตัดหญ้าติดไว้ที่ด้านหน้าของเรือ เมื่อพวกเขาแยกเมล็ดพืชออกจากต้นแล้ว พวกเขาก็โยนลงไปในเซาท์เบย์และทะเลสาบอื่นๆ ในบริเวณใกล้เคียง ในเวลาต่อมา ต้นหญ้าปลาไหลก็ดำรงชีวิตได้เอง “เราแค่ให้ธรรมชาติเป็นคนผลักดัน” ออร์ธกล่าว
การศึกษาเมื่อเร็วๆ นี้แสดงให้เห็นถึงผลกระทบมหาศาลของโครงการ หลังจากทุ่งหญ้าปลาไหลงอก น้ำก็ใสขึ้น สัตว์ป่ากลับมา รวมทั้งปูม้า ปลาคอนสีเงิน และหอยเชลล์ที่ใช้หญ้าปลาไหลเป็นแหล่งอนุบาล นักอนุรักษ์ต่างหวังว่าห่านตัวอ้วน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยหลบหนาวในทะเลสาบและกินก้านหญ้าปลาไหลก็จะกลับมาเช่นกัน
บางทีสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือหลังจากผ่านไปเพียงสองทศวรรษ อัตราการกักเก็บคาร์บอนและไนโตรเจนในแหล่งหญ้าปลาไหลที่ได้รับการฟื้นฟูเทียบได้กับอัตราในระบบนิเวศที่ไม่ถูกรบกวน “หญ้าทะเลจะกักเก็บคาร์บอนต่อหน่วยพื้นที่ได้มากเท่ากับป่าเขตอบอุ่น” เลฟเช็คกล่าว “ดังนั้นในแง่ของวัฏจักรคาร์บอนทั่วโลก พวกมันมีความสำคัญอย่างน่าอัศจรรย์”
Orth หวังว่าโครงการนี้จะเป็นแผนที่นำทางสำหรับความพยายามในการฟื้นฟูหญ้าทะเลอื่นๆ เช่นโครงการที่กำลังดำเนินการอยู่ในเมืองเพิร์ธ ประเทศออสเตรเลีย
ซูซาน เบลล์ นักนิเวศวิทยาทางทะเลแห่งมหาวิทยาลัยเซาท์ฟลอริดา ซึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในโครงการนี้ กล่าวว่า การกระจายเมล็ดพืชอาจไม่ได้ผลในบางพื้นที่ เช่น ฟลอริดา ซึ่งหญ้าทะเลขยายพันธุ์ผ่านรางใต้ดินเป็นส่วนใหญ่ ถึงกระนั้น เธอพบว่าความพยายามยาวนานหลายทศวรรษของ Orth นั้นน่าประทับใจ
“ฉันเคยเรียกเขาว่า Johnny Appleseed” Bell กล่าว “คุณรู้ไหม: โยนเมล็ดพืชออกไปแล้วดูว่าอะไรจะเติบโต” ปรากฎว่าค่อนข้างน้อย
